Toffe dag!

Oh oh oh wat een leven! Gister eigenlijk niet zoveel uitgevoerd, even wat dingen geregeld voor de reis naar Nicaragua (dinsdag, bijna bijna bijna!).
Vandaag waren twee van de vijf een weekendje weg met de familie. En dus besloten Gershom, Denise en ik om de zaterdag eens nuttig te besteden. Gershom had het Parque Nacional Braulio Carillo uitgezocht, en met hulp van de zus van Denise waren we er zo! Alhoewel..
Dat vergde wel even doorzettingsvermogen. Om half 4 opstaan is niet leuk. Echt niet.

Na een klein uurtje in de bus uitgestapt in een véél kouder.. en natter dorpje. Vanaf daar zou het nog 8 km lopen zijn naar de ingang van het park. Die 8 km.. duurde alleen een beetje lang. Uiteraard wisten we dat Costa Rica niet vlak is.. maar onze Hollandse beentjes sputterden toch aardig tegen!
En dan die 'mentiroso' (leugenaar) van een taxichauffeur die we onderweg tegenkwamen. 'Jaa echt nog maar 1 km!'
Rare kilometer was dat.. Mooi dus dat ik nog nooit 20 minuten over 1 kilometer heb gedaan mister Costaricaanse-meetwijze!

Maar goed. Uiteindelijk kwam er toch een eind aan de weg, en konden we het park in. Vanaf daar was het nog 1800 meter naar de krater van de vulkaan waaromheen het park lag. En dat wás me een leuk weggetje! Bomen waarin je kon wonen zo groot, overal onderdoor en overheen moeten klimmen.
Minpuntje: Regen. Veel regen. Eigenlijk alleen maar regen.

Het meer was niet spannend. Veel mist, en als je had gezegd dat het in Zuid-Frankrijk was had ik het ook geloofd. Met een muntje een mooie wens de krater in gegooid en teruggelopen naar de ingang. Daar wachtte ons een super lunch, klaargemaakt door de moeder van Denise (we vergeten de cakejes nooit meer Olga, muy, múy rico!).
En ja.. haast heb je hier niet, dus even een uurtje in het zonnetje en toen weer teruggelopen. Naar beneden ging gelukkig een stuk makkelijker, al was het in een rolstoel nóg sneller gegaan. Wel tof.. jammer dat daar altijd van die slechte remmen op zitten (ik zie een gát jongens.. een gát in de markt).

Volgens de zus van Denise zijn we de vulkaan op en af gerend, zo snel gingen we. Volgens ons zijn wij gewoon ehm.. íetsje minder tranquilo!

Dinsdag vertrekken voor een week, jaahaaa een volle week:D, met z'n 7en (Turrialba equipe ook!) naar Nicaragua. 'Feo Feo' roept Tracy (zusje hier) als ik zeg dat ik erheen ga.. Tico's hebben het niet zo op Nica's.. Goh, gek he!

Op de terugweg nog langs de oma van Denise geweest en daar een hele familiegeschiedenis gehoord. Broodje van dit, cakeje van dat en een héérlijke kop koffie, wat een warmte! Toen we weggingen zijn we allemaal gezegend door de vrouw des huizes, en zo konden we met een gerust hart weer op weg!
Thuisgebracht en opgewarmd schrijf ik dit stukje in de hoop dat dit nog heel lang gaat duren.. een toffe stage lopen én leuke dingen doen.. ik hou 'm nog even zo!

Quote van de dag; 'Goed te hakken die hap!' (gejat van Christal, inmiddels door de hele groep overgenomen. Gebruikt als voedsel smakelijk is)

Pura Vida!

Floor