Escuela de fútbol Holanda-Purral
Door: Floor
Blijf op de hoogte en volg Floor
29 Maart 2011 | Costa Rica, San José
Zaterdag werd het nieuwe nationale stadion van Costa Rica geopend. Dat betekent; De hele stad in rep en roer en héél even denken dat Costa Rica het beste voetballand van de wereld is. Wij-die-bijna-wonnen weten natuurlijk veel beter.
Vandaag waren we ook in de waan dat we de cancha wel even schoon konden maken met behulp van zo’n 20 kinderen uit Purral. Veel handen maken licht werk, normaal gesproken. In dit zeer specifieke geval maken veel handen heel veel werk. We kunnen volgende week beter twee dagen plannen om de verf overal af te halen waar ie niet op hoort te zitten. Leuk initiatief, pedagogisch verantwoord, werkte niet.
En van de week was het eindelijk zover.
Heel even mochten we schijt hebben aan onze aanpassing in de Costa Ricaanse cultuur. Heel even geen rijst met bonen, en heel even geen rijst met bonen. De rijst met bonen bleef die dag ook staan en we aten gelukkig geen rijst met bonen. Nee, vandaag was het tijd voor een ode aan onze roots, het was een memorabele dag; HET WAS NATIONALE PANNEKOEKENDAG! Ja en dát laten we niet ongemerkt voorbij gaan. Het moment dat wij op Schiphol opgewacht worden met dropjes, stroopwafels, zoute haring, pannekoeken en oude kaas duurt namelijk nog even, dus we hadden best wat lekkers verdient dachten we zo!
Olga en Carlos waren zo gastvrij ons hun keuken toe te vertrouwen. Dat ging erg goed, afgezien van de pannen waarin we ongeveer halve pannekoeken bakten.. de onderste helft bleef namelijk steevast aan de pan plakken. Dus ik was achteraf gezien meer aan het schrapen dan aan het bakken, maar ze waren heerlijk.
De training van de voetbalschool ging deze week erg goed. Gershom heeft voor het eerst niets hoeven doen, omdat de nieuwe trainer (Sergio) en zijn 3 vrijwilligers alles deden. Dat betekent.. dat als we ze zover krijgen, dat ze dat ook blijven doen als wij weg zijn. En dát is natuurlijk precies de bedoeling! Dat wij kaartjes krijgen uit Costa Rica dat er alwéér eentje international is geworden of dat er alweer eentje is gaan studeren omdat ie op het voetbalveld ook de andere kant van de wereld heeft gezien. Bij wijze van.
Mijn voetbalshirt (ik ben namelijk ook international, van Kirgizie) is helaas blijven steken, ergens. Met mijn stroopwafels, en dat is misschien nog wel het ergste. Zonder track&trace code is zo’n pakketje nergens op te sporen, en de mevrouw van het postkantoor zegt alleen maar; Ja dan moet je toch nog even wachten. Daar zit ze op volgens mij, op wachten. Ik niet.
Vandaag was het tijd voor hét evenement van de maand, de opening van de voetbalschool. Nu officieel geboren: La escuela de fútbol Holanda-Purral. Het was één groot feest. De voetbalschool is officieel geopend door een vertegenwoordiger van de Nederlandse ambassade, profvoetballer van Saprissa Walter Centeno was erbij, het comité van de sport in Purral, een groot bij elkaar gebracht netwerk, met daar tussendoor maar liefst 250 man aan ouders en kinderen. We hebben als een stel malloten arroz con pollo (rijst met kip) staan scheppen, iedereen netjes te woord gestaan, ouders overgehaald hun kind vooral op te geven, wedstrijdjes gekeken en muziek gedraaid. Nu is het doel om het op poten gekregen project te laten staan en door de lokale bevolking voortgezet te laten worden. Ik heb best goede hoop dat dat gaat lukken. Aanstaande dinsdag heb ik ook een afspraak met iemand waarvan ik nog niet precies weet wat ie doet, maar het is iemand die ‘in charge’ is van alle sportdocenten in het land. Misschien kunnen we via hem kijken of we wat continuiteit aan kunnen brengen op de scholen, in de vorm van stagiaires of een echte sportdocent.
Het lullige is namelijk, dat ik met Gershom op de nationale pannekoekendag bij Denise pannekoeken zat te eten (ja wat een toeval he!), en we ondertussen een weblog lazen van de projectcoordinator van 2007 hier in Costa Rica. Het is zo vreemd om te lezen dat wij nu bijna precies dezelfde stappen doorlopen als dat zij toen gedaan hebben. Het overleg met de scholen over het rooster, het aanstellen van een contactpersoon, het gepraat met Nederland over de organisatievorm van ISOP Costa Rica etc. Etc. Je zou bijna het verhaal kunnen kopieren. Des te harder moeten we nu aan de bak om het voor elkaar te krijgen dat de projecten eindelijk vervolg krijgen op momenten dat er geen Nederlandse studenten ter plaatse zijn. Stap 1 is dus die kerel dinsdag aan onze kant krijgen, dan doen we daarna stap 2.
Zo.
Pura vida!
Floor
Quote van de dag; ‘Profi profi! Wat ik nou heb gehoord! Ga je over 3 maanden alweer naar huis? Het is toch ook niet eerlijk hier he..’
Vandaag waren we ook in de waan dat we de cancha wel even schoon konden maken met behulp van zo’n 20 kinderen uit Purral. Veel handen maken licht werk, normaal gesproken. In dit zeer specifieke geval maken veel handen heel veel werk. We kunnen volgende week beter twee dagen plannen om de verf overal af te halen waar ie niet op hoort te zitten. Leuk initiatief, pedagogisch verantwoord, werkte niet.
En van de week was het eindelijk zover.
Heel even mochten we schijt hebben aan onze aanpassing in de Costa Ricaanse cultuur. Heel even geen rijst met bonen, en heel even geen rijst met bonen. De rijst met bonen bleef die dag ook staan en we aten gelukkig geen rijst met bonen. Nee, vandaag was het tijd voor een ode aan onze roots, het was een memorabele dag; HET WAS NATIONALE PANNEKOEKENDAG! Ja en dát laten we niet ongemerkt voorbij gaan. Het moment dat wij op Schiphol opgewacht worden met dropjes, stroopwafels, zoute haring, pannekoeken en oude kaas duurt namelijk nog even, dus we hadden best wat lekkers verdient dachten we zo!
Olga en Carlos waren zo gastvrij ons hun keuken toe te vertrouwen. Dat ging erg goed, afgezien van de pannen waarin we ongeveer halve pannekoeken bakten.. de onderste helft bleef namelijk steevast aan de pan plakken. Dus ik was achteraf gezien meer aan het schrapen dan aan het bakken, maar ze waren heerlijk.
De training van de voetbalschool ging deze week erg goed. Gershom heeft voor het eerst niets hoeven doen, omdat de nieuwe trainer (Sergio) en zijn 3 vrijwilligers alles deden. Dat betekent.. dat als we ze zover krijgen, dat ze dat ook blijven doen als wij weg zijn. En dát is natuurlijk precies de bedoeling! Dat wij kaartjes krijgen uit Costa Rica dat er alwéér eentje international is geworden of dat er alweer eentje is gaan studeren omdat ie op het voetbalveld ook de andere kant van de wereld heeft gezien. Bij wijze van.
Mijn voetbalshirt (ik ben namelijk ook international, van Kirgizie) is helaas blijven steken, ergens. Met mijn stroopwafels, en dat is misschien nog wel het ergste. Zonder track&trace code is zo’n pakketje nergens op te sporen, en de mevrouw van het postkantoor zegt alleen maar; Ja dan moet je toch nog even wachten. Daar zit ze op volgens mij, op wachten. Ik niet.
Vandaag was het tijd voor hét evenement van de maand, de opening van de voetbalschool. Nu officieel geboren: La escuela de fútbol Holanda-Purral. Het was één groot feest. De voetbalschool is officieel geopend door een vertegenwoordiger van de Nederlandse ambassade, profvoetballer van Saprissa Walter Centeno was erbij, het comité van de sport in Purral, een groot bij elkaar gebracht netwerk, met daar tussendoor maar liefst 250 man aan ouders en kinderen. We hebben als een stel malloten arroz con pollo (rijst met kip) staan scheppen, iedereen netjes te woord gestaan, ouders overgehaald hun kind vooral op te geven, wedstrijdjes gekeken en muziek gedraaid. Nu is het doel om het op poten gekregen project te laten staan en door de lokale bevolking voortgezet te laten worden. Ik heb best goede hoop dat dat gaat lukken. Aanstaande dinsdag heb ik ook een afspraak met iemand waarvan ik nog niet precies weet wat ie doet, maar het is iemand die ‘in charge’ is van alle sportdocenten in het land. Misschien kunnen we via hem kijken of we wat continuiteit aan kunnen brengen op de scholen, in de vorm van stagiaires of een echte sportdocent.
Het lullige is namelijk, dat ik met Gershom op de nationale pannekoekendag bij Denise pannekoeken zat te eten (ja wat een toeval he!), en we ondertussen een weblog lazen van de projectcoordinator van 2007 hier in Costa Rica. Het is zo vreemd om te lezen dat wij nu bijna precies dezelfde stappen doorlopen als dat zij toen gedaan hebben. Het overleg met de scholen over het rooster, het aanstellen van een contactpersoon, het gepraat met Nederland over de organisatievorm van ISOP Costa Rica etc. Etc. Je zou bijna het verhaal kunnen kopieren. Des te harder moeten we nu aan de bak om het voor elkaar te krijgen dat de projecten eindelijk vervolg krijgen op momenten dat er geen Nederlandse studenten ter plaatse zijn. Stap 1 is dus die kerel dinsdag aan onze kant krijgen, dan doen we daarna stap 2.
Zo.
Pura vida!
Floor
Quote van de dag; ‘Profi profi! Wat ik nou heb gehoord! Ga je over 3 maanden alweer naar huis? Het is toch ook niet eerlijk hier he..’
-
03 April 2011 - 12:02
Pien:
gelukkig kun je die postkantoren zijn niet te vertrouwen en gaan ook niet meer doen als jij dat wilt, ze zijn niet gek hahaha!
Leuk verhaal weer flo! als je terug bent gaan we ff wat afspreken!!
Geniet nog maar even lekker en tot snel
xxxxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
